O korzyściach grania zespołowego
Granie w duecie (lub zespole kameralnym) wzbogaca rozwój dziecka nie tylko w sferze muzycznej, ale także w sensie ogólnym. Jest to „szkoła” współpracy, tolerancji i odpowiedzialności.
W przypadku pianistów -czy jest to gra na 4 ręce, czy na dwa fortepiany – w stosunku do gry solowej niesie inne możliwości i wyzwania. Przede wszystkim dziecko uczy się słuchać nie tylko partii instrumentalnej granej przez siebie, ale także wykonywanej przez swojego towarzysza. Wymaga to poszerzenia percepcji słuchowej, objęcia uwagą większej ilości bodźców dźwiękowych i elementów dzieła muzycznego (takich jak forma, faktura, harmonika, tempo, dynamika, barwa dźwięku, artykulacja, frazowanie i in.). W ten sposób dziecko obcuje z „gęstszą” fakturą utworu, bogatszą harmonią, doświadcza brzmienia pełnej skali klawiatury fortepianowej.
Innym walorem grania w duecie jest większa świadomość granego tekstu nutowego i dbałość o interpretację muzyczną. W przypadku gry solowej zdarza się, że dziecko traci koncentrację, ponieważ nie otrzymuje „z zewnątrz” informacji zwrotnej na temat swojej gry. W grze zespołowej muzycy wzajemnie wpływają na siebie, reagują na zachodzące w muzyce zmiany i korygują swoją grę tak, by całość brzmiała możliwie harmonijnie. Bardzo ciekawe zjawisko można zaobserwować podczas wykonań muzyki o charakterze improwizatorskim -tam wyczulenie na grę współwykonawców osiąga wyżyny, dzięki czemu możliwe jest uzyskanie unikalnych współbrzmień oraz poziomu emocjonalnego niemożliwych do powtórzenia.
To poczucie współtworzenia jest kolejnym cennym doświadczeniem i zdarza się, że niektóre dzieci w nim znajdują sens gry i motywację do pracy. Granie w duecie dostarcza bogactwa emocji, pozwalając w pełni cieszyć się muzyką, a jednocześnie zmniejsza odczucie presji, jaka spoczywa na wykonawcy podczas występu (solista sam mierzy się z instrumentem, z publicznością i ze…sobą).
Wraz z pracą nad utworem „we dwójkę” pojawia się konieczność zharmonizowania się, znalezienia wspólnego mianownika dla swoich temperamentów, trybu pracy i stylów wykonawczych. Wymaga to od młodych muzyków elastyczności w relacji, a jednocześnie rodzi potrzebę zachowania własnej indywidualności artystycznej.
Bogactwo literatury muzycznej przeznaczonej dla duetów fortepianowych (i aranżacji na ten skład instrumentalny innych kompozycji) pozwala poznać różne style i gatunki muzyczne. Uczniowie sięgający po te kompozycje mogą rozwijać swój warsztat pianistyczny równolegle ze studiowaniem literatury solowej. Skorzystają na tym więc i w sensie artystycznym, i czysto ludzkim, pogłębiając umiejętności społeczne.
